ទំនៀមរបស់ខ្មែរ
កាលបើស្រុកកើតវិបរិតមិនស្រួល រៀបឡើងឣ្នកតាគឺកើតឣាសន្នរោគឬរោគដទៃដែលជារោគមានឫទ្ធិឣានុភាពយ៉ាងចុកចាប់។ មនុស្សចាស់ៗដែលធ្លាប់កាន់ទំនៀមក្នុងស្រុកនោះមានសេចក្តីភិតភ័យបបួលគ្នា ឣ្នកស្រុក កំណត់ថ្ងៃណាមួយឡើងឣ្នកតា។ ដល់វេលាកំណត់ថ្ងៃនោះ ពួកមនុស្សទាំង ឣស់នោះមកជួបជុំគ្នារៀបចាត់ចែងការសារពើទាំងពួង។ ឣ្នកខ្លះសែងកញ្ជើសុំឣង្ករ សុំប្រហុក ឣំបិល ស្លឹកគ្រៃ និងគ្រឿងផ្សេងៗ។ ពួកខ្លះកាន់ដំបងព្រនង់គ្រប់គ្នីគ្នាជាពួក ជាកង រកចោលមាន់ក្នុងស្រុកនោះ តែរបៀបចោលមាន់នោះ បើចាប់ចោលឣំពីភូមិម្ខាងទៅភូមិម្ខាង មានទំនៀមគេមិនឱ្យចោលត្រឡប់ទៅក្រោយវិញទេ បានតែចោលទៅខាងមុខទាល់នឹងផុតភូមិត្រឹមណាទើបប្រជុំគ្នាយករបស់នោះទៅដាក់ឯខ្ទមឣ្នកតា។ពួកខ្លះរៀបធ្វើរណ្តាប់ស្ល ពួកខ្លះលេងភ្លេងច្រៀងបញ្ជាន់រូប។ ស្រាប់តែមួយស្របក់ទៅខ្មោចឣ្នកតាចូលរូបមក មានចាស់ៗដែលជិតខាងក៏និយាយបែរបន់ថា ឣស់លោកឣើយឥឡូវនេះស្រុកមិនស្រួលកើតជំងឺដង្កាត់។ យើងខ្ញុំទាំងឣស់គ្នាមានសេចក្តីគិតភ័យណាស់ សូមឱ្យឣស់លោកជួយបណ្ដេញខ្មោចបិសាចឣស់នោះឱ្យបរវៀសជៀសចេញទៅ ឱ្យបានស្រុកយើងសុខសប្បាយ។ ឣ្នកតាបង្គាប់ឱ្យធ្វើសង្ឃឹក ឬសំពៅដាក់បាយ សម្ល ស្ងោរ ឣាំង និងវត្ថុផ្សេងៗ ហើយក៏និយាយថា ខ្មោចបិសាចណាដែលមកលុកលុយធ្វើគេក្នុងស្រុកនេះ។ ឥឡូវយើងរៀបបាយសម្ល និងជូនឣ្នកទៅស្រុកវិញ ហើយសូមឣ្នកទទួលយកក្រយាបូជានេះ ស្រេចហើយព្រះភូមហ៊ោ ៣ដង លេងភ្លេងចាប់សង្ឃឹកសែងឡើងដង្ហែទៅត្រង់ទីណា១ តាមបង្គាប់ពាក្យឣ្នកតា។ លុះត្រឡប់វិលមកវិញក៏និយាយកិច្ចនឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ថាគេឱ្យស្រុកយើងសុខសប្បាយជាហើយ សម្រេចកិច្ចតែប៉ុណ្ណេះ របស់ដែលសេសសល់ឣំពីនោះក៏នាំគ្នារៀបស៊ីផឹកទៅ។
សេចក្តីនេះសូមឣ្នកគ្រប់គ្រងព្រះរាជបណ្ណាល័យត្រួតមើលខ្វះខាតត្រង់ណាមេត្តាបំពេញតាមទំនៀម។
