មេឃមានពណ៌ខៀវធំល្វឹងល្វើយ មានពពកអណ្ដែតត្រសែតពាសពេញ ។ គឺនៅទីនោះឯង ដែលពួកអនុអាទិទេពរស់នៅ ។ អនុអាទិទេពមានសភាពដូចគ្នានឹងមនុស្ស, តែមានអនុភាពធំជាង, ខ្លាំងជាង, ស្រាលជាង, ល្អជាង ។ ពួកអនុអាទិទេពត្រាច់ទៅដូចជាបក្សាហើរ ។ ជើងពួកនេះ មិនចាំបាច់ចុះមកជាន់ប្រថពីទេ ។ តែកាលរឿងរ៉ាវនេះកើតមានជាបឋម, នៅលើមហាសមុទ្រមានតែប្រេង អណ្ដែត, ផែនដី, ផែនដីពិតប្រាកដដែលមនុស្សជាតិរស់នៅ, មិនទាន់មាននៅឡើយ។ នៅក្នុងមហាមេឃ មានវាលធំលន្លឹមលន្លោចគ្មានព្រំដែនទេពណ៌សដូចទឹកដោះ (គេហៅថាជើងព្នាយ តាំងពីនោះមក) ។ គឺនៅលើជើងព្នាយនោះឯង កាលសម័យថ្ងៃមួយ មានការប្រជុំពួកអនុអាទិទេព ដែលមានវស្សាចាស់ជាងគេ ។ គឺត្រូវសម្រេចនូវកិច្ចការដ៏ឧត្ដម: គឺត្រូវស្ថាបនានូវពិភពលោក។ ការសម្រេចនេះប្លែកអស្ចារ្យ,ព្រោះហេតុអ្វីក៏បាន ជាឲ្យមានពិភពលោក ព្រមទាំងជីវិតសត្វ និងវត្ថុឯទៀត ? ព្រោះហេតុអ្វី ? បានជាអនុអាទិទេព មិនពេញចិត្តឲ្យមានត្រឹមតែសភាពបរិសុទ្ធ នៃនាមធម៌ប៉ុណ្ណោះ ? តើធ្វើបែបនេះប្រហែលជា ដើម្បីនឹងចង់បំបាត់នូវលោក ពួកនេះដែលមានបំណងចង់បានសត្វនិករឯទៀត ដើម្បីនឹងធ្វើសេចក្ដីស្នេហា ប្រកបដោយសុក្រឹតភាព ឲ្យកើតមានឡើង ? ឬដោយការអផ្សុកនឹងជីវភាពរបស់ខ្លួនដែលមានសភាពដដែលៗដូចៗគ្នា មិនប្រែប្រួល ពួកអនុអាទិទេពមានប្រាថ្នាចង់កម្សាន្តព្រះទ័យ ចំពោះការទស្សនាមនុស្សជាតិ ដែលប្រព្រឹត្តទៅតាមនិស្ស័យសព្វៗខ្លួន នៅលើផែនដី ។ ពួកអនុអាទិទេព បានណាត់ប្រជុំគ្នា នៅលើជើងព្នាយមួយ ដើម្បីនឹងស្ថាបនានូវពិភពលោក ។ពួកអនុអាទិទេពទាំងប៉ុន្មាន ក៏បានប្រគល់កិច្ចការទាំងនេះមកទេវតាទាំងពីររូប ទេវតាជំទង់ម្នាក់នាម អ៊ីដសាណាគី និងនាងទេព ធីតាម្នាក់នាមនាង អ៊ីដសាណាមី ។ ពួកវិចិត្រករ និងជាងឆ្លាក់ជប៉ុន បានគូរឆ្លាក់រូបទេវតាទាំងពីរ។ អ៊ីដសាណាគី មានសភាពជាបុគ្គលជំទង់ ខ្លាំង មានសក់វែង មានពុកចង្កាច្រើនដុះពាសពេញមុខ: ស្លៀកពាក់សំពត់ពណ៌ស្រគាំ ។ នាងទេវធីតាអ៊ីដសាណាមី មានសភាពដូចជានារីជប៉ុនស្អាតល្អ មានភ្នែកធំ មានសក់វែងល្អធ្លាក់លើស្មា: រូបនាងទេវធីតាស្រោបសុទ្ធតែសំពត់មានពណ៌ស ...។ ពួកអនុអាទិទេពឯទៀត ស្រែកទៅកាន់អ្នកទាំងពីរនាក់ថា ៖ «ចូរអ្នកស្រឡាញ់គ្នា រួមរស់នឹងគ្នាទៅ ។ ចូរអ្នកបង្កើតចម្រើន ពិភពលោក ។ យើងសូមធានាជាមុនថា អ្នកនឹងបានប្រសូតបុត្រមានសភាពស្អាតល្អមិនខាន» ។ អ៊ីដសាណាគីនិង នាងអ៊ីដសាណាមី បានព្រមទទួលនូវបេសកម្មនេះ ដែលពួកអនុអាទិទេពទាំងប៉ុន្មាន បានប្រគល់មកដោយកិត្តិយស ។ អ្នកទាំងពីរក៏ត្រាច់ដើរសប្បាយ ។ អ៊ីដសាណាគី បានកាន់លំពែងមាសមួយ មានដាំត្បូងច្រើន, ទេវតាទាំងពីរ បានទៅដល់ស្ពានមួយ ប្រកបដោយអច្ឆរិយភាពធំសម្បើម ដូចជាមានសភាពមូលជារង្វង់ពាក់កណ្ដាល បោះទៅក្នុងមហាមេឃ ។ ខាងក្រោមស្ពាននោះមានពណ៌ស្វាយ ខាងលើមានពពកខៀវស្រអាប់ រួចខៀវភ្លឺ, ខៀវខ្ចី, លឿងខៀវ, លឿងក្រហម ដែលមានលំនាំស្អាតល្អ បើគេដើរសួរតាមស្ពាននោះពីមួយទៅមួយ មិនអាចឮសូរអ្វីឡើយ ។ នៅខាងលើស្ពានមានពណ៌ក្រហមដូចអាចម៍ល័ក្ត ។ ស្ពាននោះមានសភាពសម្បើមអស្ចារ្យ ហើយមានទ្រង់ទ្រាយឥន្ទធនូ ។ អ្នកទាំងពីរឈប់នៅខាងលើស្ពាន មានសភាពជារង្វង់មូល ពាក់កណ្ដាល ខាងក្រោមមានសមុទ្រធំ មានចលនាជានិរន្តរ៍ និងសភាពខៀវផ្ទៃមេឃ ដែលមានរលកតូចៗសដូចប្រាក់ កម្រើកចុះឡើង។ អ៊ីដសាណាគី បានយកលំពែងចាក់ចូលទៅក្នុងរលក ប្រែគ្រវីចុះឡើងទៅមកជាច្រើន ពោលថា :«កូវ៉ូរ៉ូ, កូវ៉ូរ៉ូ» ។ ស្រាប់តែមានបាដិហារ្យទីមួយកើតឡើង : ដល់អ៊ីដសាណាគីដកលំពែងចេញមក គេឃើញមានធ្លាក់ពពុះ ដែលអណ្ដែតមករួបរួម ក្រាស់, ប្រមូលមូលជាប់គ្នាទៅជាមានសភាពរឹងកើតទៅជាដី ។ គឺដីដំបូងដែលកើតមានឡើងក្រោមមហាមេឃ, ដីតូច, ដីនោះតូចណាស់, ផែនដីមួយតូចណាស់ មានទឹកជុំវិញ គេហៅថាកោះអូណូ-គូរ៉ូ។ ប្រៀប ដូចជាប្រវឹកសមុទ្រហើរចុះមកទំលើថ្ម, អ៊ីដសាណាគី និងនាងអ៊ីដសា-ណាមី នាំគ្នាចុះទាំងពីរនាក់មកកាន់កោះតូចនោះ ។ ឱ ! គួរសប្បាយណាស់, ដោយអ្នកទាំងពីរបានចុះមកកាន់ផែនដី ជាបឋមមុនគេ ! ។ នាងទេវីក៏បានក្រេបនូវរសជាតិនៃកាមតណ្ហានោះ ។ នាងភ្លេចស្ថានសួគ៌ ដែលនាងចេញពីនោះមក ។ នាងភ្លេចវត្ថុទាំងអស់ ដែលនៅក្រៅពីបច្ចុប្បន្នកាល ។ នាងពោលថា យើងមិនអាចធ្វើចរិយាយើងឲ្យនៅនឹងដូចកាលពីព្រឹកម៉ិញ ។ ភ្នែកនាងមានរស្មី ក្រឡេកទៅកាន់ភ្នែក, សក់, មាត់, ដៃ, ជើង, រូបកាយទាំងអស់នៃអ្នកជាស្វាមីដែលមានលំអគួរចេតនា ។ នាងទេវធីតាពោលទៅកាន់ស្វាមីថា: «តើយើងនឹងគិតរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ឬ ?» ។ ទេវតាទាំងប្រុសស្រី ខំសម្លក់គ្នាទៅវិញទៅមក ដូចទើបនឹងឃើញគ្នាជាដំបូង ។ ញញឹមទៅរកគ្នាទៅវិញទៅមក ។ នៅក្នុងភ្នែកទាំងពីរនាក់ គេបានឃើញសភាពទន់ភ្លន់ដូចគ្នា ។ អ៊ីដសាណាគី និង នាងអ៊ីដសាណាមី បានព្រមយកគ្នាជាប្ដីប្រពន្ធ ហើយអ្នកទាំងពីររង់ចាំមើលកូនស្អាតល្អ ដែលទេវតាបានផ្សាយដំណឹងជាមុន ។ ឱ! គួរឲ្យអាណោចអធ័មពន់ពេក, កូនដែលកើតដំបូង ជាសត្វប្លែកពីធម្មតាគឺសត្វឈ្លើងធំមួយ ។ អ្នកទាំងពីរ មិនចង់រក្សាទុកនូវជីវសត្វបែបនេះ ហើយក៏ដាក់កូនង៉ាឈ្លើងនោះ ទៅលើទូកដែលធ្វើពីដើមត្រែងចងប្រទាក់គ្នា ហើយក៏បណ្ដែតពោងពាយទៅតាមទឹកនោះ។ កូនដែលកើតមកថ្មីទៀត គួរតូចចិត្តពន់ពេក ម្ដងនេះគឺដូចជា កោះមានពពុស, បែបភាពដូចជាសត្វមេដុស (Méduse)( ) មានសភាពអាក្រក់ពន់ពេក ។ អ្នកទាំងពីរមិនព្រមទទួលស្គាល់ថាជាកូនរបស់ខ្លួន ។ ដោយមានចិត្តព្រួយលំបាកជាខ្លាំង, ទេវតាទាំងពីររូបក៏បានទៅសួរអនុអាទិទេពឯទៀត, ឲ្យពន្យល់អំពីហេតុប្លែកអស្ចារ្យនោះ ។ ទេវតាទាំងពីរ បានសួរទៅអនុអាទិទេពដែលចាស់វស្សាជាងគេ, ដែលលោកប៉ិនប្រសប់ស្គាល់នូវអាថ៌កំបាំងនៃជីវភាព អនុអាទិទេព ដែលជាអ្នកធ្លាប់រក្សាទុកនូវវិធានការ នៃសីលធម៌តាំងពីសម័យបុរាណ «ព្រោះហេតុដូចម្ដេចបានជាយើងមិនបានបុត្រល្អ ដែលពួកអនុអាទិទេពបានសន្យាពីមុនមក ?» ។ ពួកអនុអាទិទេពទាំងនោះក៏តបទៅវិញថា :«គឺត្រូវបុរសសួរជាមុនទៅរកស្រ្តីជាភរិយា នេះជាឆន្ទៈមហាមេឃ ... ។ មិនដូច្នោះ នាងអ៊ីដសាណាមី បានពោលពាក្យជាដំបូងមុនគេបង្អស់ គឺនាងនេះឯង បានពោលពាក្យលួងលោមអ៊ីដសាណាគី ឲ្យយកខ្លួនជាភរិយា... ព្រោះហេតុដូច្នេះ បានជាអ្នកឯងមិនមានកូនល្អតាមពាក្យសន្យា» ។ បុរសអ៊ីដសាណាគី និងនាងអ៊ីដសាណាមី ក៏មិនអាចតបទៅពួកអាទិទេពបានឡើយ ។ អ្នកទាំងពីរនាក់ក៏ឱនក្បាលចំពោះការបន្ទោសនៃពួកអនុអាទិទេព ក៏ចាកចោលមហាមេឃ មកកាន់កោះរបស់ខ្លួន ។ នាងអ៊ីដសាណាមី មិនអាចហ៊ានក្រឡេកមើលអ៊ីដសាណាគី ឬពោលពាក្យមកកាន់បុរសសោះឡើយ ។ នាងត្រាច់ទៅ ក្បាលឱន មាត់បិទ ។ តែបុរសអ៊ីដសាណាគី មានសាទរចិត្តដោយបានដើរជិតស្រ្តីដែលមានរូបកាយល្អជាអនេក បុរសនេះបានគន់មើលសក់, ភ្នែក, បបូរមាត់, ដៃ, សព្វសារពាង្គកាយទាំងអស់ ល្អឥតគណនា ។ បុរសនោះក៏សួរទៅនាងថា : «តើនាងយល់ព្រមថា យើងទាំងពីរនាក់ជាប្ដីប្រពន្ធឬ ?» ។ នាងក៏ញញឹមស្រស់, យល់ព្រម ។ ទេវតាទាំងពីរនាក់ក៏បានប្រព្រឹត្ត ប្រតិបត្តិតាមបណ្ដាំនៃពួកអនុអាទិទេពទាំងឡាយ : គឺបុរសបានពោលពាក្យជាបឋម ។ ការប្រតិបត្តិតាមពួកអនុអាទិទេពៗនឹងឲ្យរង្វាន់ឥឡូវនេះ ទេវតាទាំងពីរនាក់ក៏បានបុត្រជាច្រើន តើបុត្រនោះយ៉ាងណាទៅ ! បុត្រនោះល្អណាស់ ! ព្រោះថាបុត្រនៃទេវតានោះ គឺកោះជប៉ុននេះឯង ! កោះជប៉ុន ដែលមានដី, ថ្ម, ភ្នំ, ទន្លេ, ដើមស្រល់, ដើមសឺរីស, ពលរដ្ឋ, សត្វតិរច្ឆាន, និងបុរសទាំងឡាយ នេះជាកូននៃនាងអ៊ីដសាណាមី និងបុរសអ៊ីដសាណាគី ។
(ចប់់)
